To prawdziwie wiekowa miejscowo¶æ, jej pierwsze chaty wzniesiono bowiem najprawdopodobniej ju¿ pomiêdzy dwunastym i trzynastym stuleciem. W roku 1348 sadybê ow± wymieniono w ¼ród³ach jako Rotwasser. W pewnym okresie dziejów wie¶ ta przynale¿a³a do tak zwanego pañstwa pieñskiego, przez jaki¶ czas podlega³a te¿ w³adztwu zgorzeleckich mieszczan. Okolica Czerwonej Wody sprzyja³a tworzeniu ku¼nic ze wzglêdu na du¿e pok³ady rudy darniowej, inn± cenn± kopalinê stanowi³a glina.
W piêtnastym wieku mieszkañcy dawnej Rotwasser (Rothwasser) do¶wiadczyli barbarzyñstwa husytów, za¶ w latach 1618 – 1648 nêkali ich zarówno ¿o³nierze wojsk cesarskich, szwedzkich jak i elektorskich. Po wojnie trzydziestoletniej tak¿e inne konflikty militarne nie oszczêdza³y miejscowej ludno¶ci, rujnuj±c jej obej¶cia i pozbawiaj±c wiêkszo¶ci dobytku.
W 1913 roku Czerwona Woda otrzyma³a w³asne, lokalne po³±czenie kolejowe z poblisk± stacj± wêz³ow± Wêgliniec. Po roku 1920 blisko sze¶ædziesi±t hektarów obszaru, obejmuj±cego pó³nocny fragment gruntów wsi, w znacznej czê¶ci stanowi±cych w³asno¶æ ówczesnej Dolno¶l±skiej Izby Rolniczej z Wroc³awia – tudzie¿ inne area³y dzier¿awione przez ni± – przekszta³cono w nowoczesny folwark Haidehof, prowadz±cy eksperymentaln± dzia³alno¶æ rolnicz±.
Od podstaw wybudowano jego stylowe zabudowania mieszkalne i potrzebne obiekty gospodarcze, s³u¿±ce realizacji zaplanowanych celów. Wyposa¿ono je w ró¿ne urz±dzenia techniczne, miêdzy innymi zainstalowano turbinê wiatrow±, napêdzaj±c± pompê, t³ocz±c± w sprzyjaj±cych warunkach atmosferycznych wodê z g³êbokiej studni do du¿ego zbiornika, gromadz±cego t± niezbêdn± w gospodarstwie ciecz. St±d rurami sp³ywa³a ona do kranów, zainstalowanych w ró¿nych zabudowaniach maj±tku.
Dzia³alno¶ci± eksperymentalnego folwarku ¿ywo interesowali siê naukowcy, powstawa³y na jego temat ró¿ne opracowania, szczegó³owo analizowano zw³aszcza wp³yw tamtejszych warunków geologiczno – agronomicznych na wielko¶æ osi±ganych plonów. Zachowane zdjêcia prezentuj± zabudowania Haidehofu z charakterystyczn± turbin± wiatrow±.
Analogiczny silnik wiatrowy pracowa³ tak¿e przy pó³nocnym skraju Osiecznicy. Urz±dzenie to ulokowano w bezpo¶rednim s±siedztwie ma³ego gospodarstwa. Opodal, za wa¿n± drog± wiod±c± do ¦wiêtoszowa, istnia³a dawniej Lisia Gospoda. Posiada³a ona w³asne studnie.
Kilkadziesi±t metrów od zabudowañ ma³ego gospodarstwa funkcjonowa³ znacznie wiêkszy folwark. Nie wiadomo, czy osiecznicka instalacja wodoci±gowa s³u¿y³a obydwu zagrodom.
Porównanie map tamtego terenu, sporz±dzonych w identycznej skali, lecz pochodz±cych z ró¿nych okresów, pozwala na prze¶ledzenie zachodz±cych zmian. Na planie z roku 1920 widnieje zarówno wiêkszy kompleks gospodarczy, jak i s±siaduj±ce z nim budynki mniejszego obej¶cia. To przy nim umieszczono znak topograficzny, oznaczaj±cy silnik wiatrowy.
Ale na mapie z 1938 roku nie ma ju¿ symbolu generatora wiatrowego, natomiast zabudowania wiêkszego gospodarstwa oznaczone s± jako „Jg.Hb.” – schronisko m³odzie¿owe. Powsta³o wiêc ono zapewne w zabudowaniach du¿ego maj±tku po doj¶ciu Hitlera do w³adzy i byæ mo¿e s³u¿y³o skoszarowanym w nim cz³onkom organizacji Reichsarbeitsdienst, S³u¿by Pracy Rzeszy. Wtedy nie by³o ju¿ tam turbiny wiatrowej. Niedawne poszukiwania jej ¶ladów w terenie ujawni³y tylko s³abo widoczny zarys domniemanej, studziennej cembrowiny.
Do¶wiadczalne gospodarstwo Haidehof od dawna ju¿ nie istnieje, pozosta³y tylko jego rozleg³e ruiny – a na miejscu wie¿y z wiatrow± turbin± widnieje spory lej po dawnej studni…